Centraal perspectief
2014
video installation
Group exhibition ‘CUESTA 14’, curated by Frederik van Laere, Tielt, B
Watch the video HERE
About the work
I visited eight inhabitants on and around the market of Tielt (B).
I looked along with them through their windows that gives a view on the local symbol of Tielt: the ‘halletoren’. For us, this is an idyllic benchmark of this city, for the inhabitants it is part of a daily, banal view through their window.
Several conversations with the inhabitants formed a basis for temporary drawings on the windows of their house.
Text by Frederik Van Laere, 2014, Tielt
Een woning communiceert met de stad via haar vensters. Bewoners kijken vanuit hun veilige cocon naar het openbare domein, en ze bepalen met een regie van rolluiken en gordijnen of de stad ook bij hen kan binnenkijken. Die zo vertrouwde, maar merkwaardige openingen spelen een hoofdrol in het artistieke onderzoek van Line Boogaerts. Het venster is tegelijk afscheiding, spiegel en doorkijk; een membraan waarop of waardoor beelden van verschillende oorsprong elkaar kruisen. Dat complexe gegeven wordt door Line Boogaerts extra opgeladen. Ze duwt het venster in een dubbele rol als onderwerp en drager. Haar kunstwerken maakt ze met pigment en een zeepoplossing op ramen. Tijdelijke beelden zijn het, bewust onvatbaar en zo weer weg te wissen, zoals een herinnering of een plotse indruk opdoemt en weer verdampt. Dat gelaagde proces van verschijnen en verdwijnen capteert ze met video, dikwijls verwerkt in boeiende installaties.
Het werk dat Line voor Tielt creëerde draait de rollen om voor de vertrouwde Tieltse wandelaar. Line bezocht een achttal bewoners op en rond de Markt. Ze drong binnen aan de andere kant van de gevel en keek samen met hen door het raam dat uitzicht geeft op het Tieltse symbool bij uitstek: de hallentoren. Voor ons is dat een idyllisch ijkpunt van een stad, voor hen een dagelijks gegeven bij een banale kijk door het venster, waartegen zich mijmerend andere gedachten, dromen en herinneringen verhouden. Line puurde uit gesprekken met bewoners een beeld dat ergens achter die tweede venster ligt; de blik als ultieme barrière tussen ons en een andere persoon. Ze liet het als tijdelijke schildering opdoemen tegen de achtergrond van hun zicht op de toren.
Het verzamelde materiaal laat zich lezen als opnames van een camera obscura: mentale en intieme beelden die plots een focus en een drager vinden waardoor ze zich even aan ons openbaren. Het schilderij als venster op de wereld, of film als fragment uit het leven, krijgen in haar installatie een mooie knipoog. Het geheel van blikken verzamelt ze in een vitrine in de winkelstraat van de stad; projecties op ramen, los van hun architectuur, fantomen van een heel persoonlijk beleven.









